You are reading the older HTML site

Positive Feedback ISSUE 76
november/december 2014

pendulumic

Stance Bluetooth Headphones

as reviewed by Pete Davey

I've never really been into headphones or personal listening, I usually enjoy an engaging experience with a normal 2 channel system where the dynamics are also felt as well as heard. That is one of the biggest things one gives up when going to headphones, as the sound is directed right at the ears rather than the body. Yeah—I've seen those "vests" at CES that if you wear it you'll feel the music but, that just seems like a lot of work.

Anyway, I hung out at the personal listening section of the most recent audio show (THE Show Newport Beach) and started getting bored. I did set up an appointment with this company before the show and got close to cancelling, as I can be a commitment-phobe sometimes, but I'm glad I didn't. Once I sat down with these guys it was obviously they were on a huge kick about Bluetooth headphones. See, most of the headphones there are huge and abstract and require separate amplification. I'm not quite there yet; if I'm going to go through that kind of trouble I'll just fire up the regular system. Don't get me wrong, I can certainly see the appeal if one doesn't have the space for a two-channel system but it just seems like a lot of work to lug all of that gear around.

The first thing I noticed was how easy it was to pair these headphones to my iPhone. Once that was online (5 seconds later), I also realized that I had immediate access to all of my music, and wasn't forced to listen to some of the regular audiophile drab that I often hear at shows. I know, some rooms allow personal music but let's admit it, sometimes it can be a little awkward to do that as you're now exposing yourself. Guess that's some of my insecurity going on there, but I do listen to quite a bit of abstract electronica, and I've cleared out rooms before. Anyway, it was really cool to just sit there in a crowd of people and be able to crank these and listen to some Ben Front (Aurora) at full blast. Next thing I notice, my eyes are shut, my feet are tapping, my fingers are hitting the table… I was on a journey.

Then, naturally, the song ended and it was like waking from a dream. Wow! Cool! Not only do these headphones sound amazing, they are extremely versatile. One could, if they wanted, connect a wired source as well. You can even bypass the built in amplifier if you wish to use your own. One of my favorite features is the tactile volume knob that sits behind the right ear. Push in and hold and it goes into Bluetooth detection mode, allowing me to traverse between my iMac, iPhone or iPad (which I tend to do quite frequently.)

Another thing I started worrying about was battery life—I mean not only does it have an amplifier; it also has a wireless Bluetooth system. Well, after a few weeks of hard use that fear went away quite fast. For those heavy listeners out there, worry not, they've got you covered—as you can also install two AAA batteries as a backup! I've only had to use that once, as I was being lazy and not paying attention to the battery meter that shows on your iDevice of choosing (yeah, cool bonus there, right next to the Bluetooth icon, shows the battery strength). Recharging the built in lithium ion battery is quite effortless, one simply connects a micro USB cable to the slot and then into either a USB port, or a wall socket with the included adapter and after a few hours, all good to go.

So—a few other important things to discuss… Like, how do they sound?? How do they feel? Well, to start, if one chooses wireless (hard to avoid once you go wireless, it's just amazing) the Bluetooth stack is the latest offering and extremely high fidelity. Sure, it's lossy, but very hard to tell. If you're curious on more information as to how Bluetooth audio works and how it's compressed, I'm sure there is a ton of info available online somewhere. What do I get with these headphones—accurate timbre, speed, tight bass (they're closed back), sensible highs, just about everything you'd want in a versatile headphone like this one. As I write this, I'm listening to Alessandro Cortini's Forse 2 album, which is quite eccentric as he uses a Bucchla synthesizer so this album is full of interesting organic detail.

I recently visited the Pendulumic booth at the most recent show in Denver (RMAF) and the guys immediately recognized me and asked, well? What did you think? Also probably wondering why the hell this review too so long. The first thing that came to mind was, "they changed my life". Hah—the look I got on their faces after I said that, I immediately knew that I had to explain myself in order for them to not hold onto that any longer. Their first response was that they thought that was amazing—but I began to explain. See, I am a huge music lover (ok who isn't) and I have quite a collection of digital and analog music, and I find that I never have the time to listen, due to personal obligations, kids, etc. Plus, just thinking about powering up my system sometimes just makes me warn out as it's filled with all sorts of components that require warm up, etc. So, now, I can just be sitting there on my couch, and when a link comes up that contains music (online) or a thought crosses my mind with something that I just have to listen to, I can! I always have my trusty headphones sitting next to me. I just power them up, pair it with my device (can skip that if it's the same device I used earlier) and start jamming. I do this in bed, too! Grab the iPad, pair it, and start listening to my collection. I've been able to really connect to my music on a whole different level.

Oh, and a bonus? It has a built in microphone just in case you get a call, so you can have your conversation right away. The volume knob also doubles as a controller, depending on how you push it, it can skip to the next song, etc. Brilliant stuff.

So, if you're interested in jumping into headphones but don't want to mess with wires, amplifiers, etc, these are some serious contenders. OH—and I must mention this, they do listen to their fans. When I spoke with them most recently, they showed me some minor tweaks they made, and one of the biggest complaints I had (and didn't tell them) was that they did get a bit fatiguing and made my ears sore. Well, they changed the foam pads! And oh what a difference, I've been using the rev 2 models for about a month now and no more ear fatigue. Also more comfortable if you are wearing glasses.

If you're a music lover and have times where you cannot crank the big system, these are the next best thing. HIGHLY RECOMMENDED. Pete Davey

Stance Bluetooth Headphones
Retail: $199

Pendulumic

www.pendulumic.com

Soundrebels.com>Artykuły>Recenzje>Pendulumic Stance S1+

PENDULUMIC STANCE S1+

Opinia 1

Z reguły pytani o słuchawkowych producentów bez zastanowienia wymieniamy takie dinozaury, lub jeśli sprawi to komuś przyjemność spokojnie możemy użyć określenia „Legendy” jak AKG, Audio-Technica, Beyerdynamic, Grado, Koss, Sennheiser, Stax jednak po chwili przypominamy sobie o nowych, lecz już wszem i wobec poważanych high-endowych graczach w stylu Audeze czy HiFiMANa. Krótko mówiąc jest z czego wybierać. Problemy zaczynają się, gdy interlokutor doprecyzowuje, iż interesują go konstrukcje … bezprzewodowe. Oczywiście zawsze można zażartować, że bezprzewodową to polecacie myszkę, ale tak już na serio po dłuższej chwili namysłu pewnie przypomnimy sobie o Bose i to byłoby na tyle. Osobiście, z racji wykonywanej profesji do listy dopisałabym jeszcze Samsunga z jego topowymi Level Over, które dwa lata temu całkiem nieźle narozrabiały na rynku. A mówi Państwu coś nazwa Pendulumic? Ktoś, coś? Nic, kompletnie nic? Proszę się jednak nie stresować – nam również. Tymczasem debiutujący w zeszłym miesiącu na naszych łamach dystrybutor – szczeciński CORE trends po wielce udanym wzmacniaczu zintegrowanym Audionet DNA I postanowił dostarczyć nam na testy właśnie bezprzewodowe słuchawki Stance S1+ wywodzącej się z Singapuru marki Pendulumic.

Pendulumic Stance S1+ to dość oryginalne zarówno pod względem funkcjonalności, jak i designu konstrukcje na/wokół uszne. Proszę mnie jednak źle nie rozumieć, gdyż bynajmniej nie chodzi o to, że są one jakoś nadnaturalnie udziwnione, bądź przekombinowane, lecz po pierwsze nie przypominają żadnych znanych mi konkurencyjnych produktów z wyglądu a i od strony technologicznej mają się czym pochwalić. Zanim jednak zagłębię się w szczegóły pozwolę sobie doprecyzować opis gabarytowo – funkcjonalny dotyczący ich na/wokół uszności. Otóż jak to zwykle przy słuchawkach (i nie tylko) bywa wszystko kręci się wokół rozmiaru … uszu a dokładnie małżowin nosiciela. I tak osoby drobne, bądź obdarzone przez naturę (również z niewielką pomocą chirurgii estetycznej) niewielkimi uszami z dużą dozą prawdopodobieństwa uznają S1-ki za model wokół-uszny a jednostki o nieco bardziej rozrośniętych małżowinach za nauszny. Dla przykładu – dla mojej mierzącej niemalże 1,5m Małżonki Pendulumic były wokół a dla mnie (188cm / „nieco” ponad 100 kg) na-uszne. Krótko mówiąc punkt widzenia zależy od punktu siedzenia i zamiast kurczowo trzymać się nomenklatury najlepiej przejść się do pobliskiego salonu audio i po prostu dane słuchawki przymierzyć. Inaczej po prostu się nie da i lepiej oswoić się z tą myślą dopisując nauszniki do listy rzeczy, które się przed zakupem najzwyczajniej w świecie przymierza jak nie szukając daleko buty. Oczywiście zdaję sobie sprawę, że część przedstawicielek płci pięknej na widok promocyjnej pary szpilek od Manolo Blahnika albo Jimmy’ego Choo będzie szła w zaparte, że w rozmiarze 35-36 poczują się jak w kapciach, ale tym razem tego typu oznaki skrajnego fetyszyzmu możemy sobie darować. 
O ile samo, bądź co bądź dość estetyczne, wykonane ze sztywnego kartonu podwójne (zewnętrzna pełnowymiarowa banderola + wewnętrzna otwierana kaseta) pudełko nie zwiastuje niczego nadprogramowego, to wizja jego trzewi jest niezaprzeczalnie miłym zaskoczeniem. Po pierwsze Pendulumici dostarczane są w świetnie sprawdzającym się zarówno podczas wyjazdów, jak i codziennego – domowego użytku sztywnym, zamykanym na suwak etui. Dodatkowo wraz ze słuchawkami otrzymujemy uzbrojony w jednoprzyciskowego, lecz wielofunkcyjnego (mikrofon, wznowienie/pauza/nawigacja) pilota przewód sygnałowy, przewód USB oraz adaptery do gniazda 6,3 mm i lotniczych a to wszystko w kolejnym zasuwanym, tym razem nieco bardziej miękkim puzderku. Same słuchawki dzięki obracanym muszlom układa się na płask, przez co po pierwsze zajmują zdecydowanie mniej miejsca a po drugie mniej narażone są na ewentualne uszkodzenia. Jakość użytych materiałów, czyli sporej ilości masywnego a zarazem miłego w dotyku brązowo-złoto-perłowego plastiku muszli, metalu podwójnego pałąka i miękkiej, nader udanie nawiązującej swoim wyglądem a co zdecydowanie bardziej istotne również parametrami do naturalnego pierwowzoru „ekologicznej” skóry nausznic i wyściółki wewnętrznego pasa nagłownego nie pozostawia niedosytu. Oczywiście można o wiele lepiej, co z resztą mogliśmy okazje nausznie przekonać się nie tylko w przypadku Audeze LCD-3 i HiFiMANów HE1000, lecz nawet „przenośnych” OPPO PM-3, jednak stawiając na naturalne i bardziej szlachetne materiały jak widać przyjdzie nam nie tyko zapłacić po wielokroć więcej ale i pożegnać się z bezprzewodowością. Nie ma zatem co marudzić, bo za tysiaka z niewielkim ogonkiem i tak dostajemy naprawdę sporo. A to przecież dopiero początek atrakcji przygotowanych przez zamorskiego producenta. Jest przecież funkcja najważniejsza – owa bezprzewodowość, możliwość uwolnienia się od kabla i pełna, upragniona swoboda. Aby było to jednak możliwe wypadałoby zaimplementować tytułowym słuchawkom jakieś źródło / magazyn energii. I właśnie w tym momencie wkraczamy do krainy baśni 1000 i jednej nocy. Dzięki wbudowanemu akumulatorowi i dodatkowym slotom na dwa paluszki AAA S1-ki zdolne są grać przez 30 godzin! Od strony użytkowej wygląda to tak, że rezerwuar życiodajnej energii wraz z dedykowanym selektorem źródła zasilania (akumulator, baterie, wyłączone) ulokowano w/na lewej muszli a pełniące również rolę pilota pokrętło regulacji głośności, mikrofon i przełącznik trybu pracy (przewodowy/bezprzewodowy) na prawej. O stanie pracy/połączenia ze źródłem sygnału informują  dwie niewielkie, ukryte pod akrylową osłonką firmowych logotypów diody.

Jak to zwykle przy słuchawkach bywa niezależnie od tego ile kosztują i z czego zostały zrobione, oraz jakimi technologicznymi cudeńkami nafaszerowane to i tak naprawdę liczą się dwie rzeczy – wygoda i brzmienie (kolejność nieprzypadkowa). Jeśli zatem chodzi o wygodę i leżenie na czerepie to uczciwie musze przyznać, że pomimo dość zauważalnej jak na swoje gabaryty masy dość szybko się o nich zapomina i spokojnie można w nich spędzić dwie czy trzy godziny, co jak na słuchawki o konstrukcji zamkniętej i panujące, przynajmniej do niedawna, temperatury wydaje się całkiem niezłym wynikiem. Jeśli jednak miałbym cokolwiek zasugerować, to użytkownicy o mniejszych małżowinach powinni odczuwać nieco większy komfort, gdyż pady nie będą dociskały małżowin. Jednak niezależnie od postury „nosiciela” ze Stance’ami dość łatwo się zaprzyjaźnić a biorąc pod uwagę ich solidne wykonanie i całkiem akceptowalne gabaryty spokojnie można się w nich wypuścić nawet na dłuższy spacer.
Jeśli zaś chodzi o walory brzmieniowe, to Pendulumici również nie mają czego się wstydzić. Oferując zaskakująco wyrównane pasmo niezaprzeczalnie opowiadają się jednak po stronie dynamiki i iście rockowej motoryki. Dość chropawy i szorstki blues w stylu „Dust Bowl” Joe Bonamassy, czy „Wander This World” Jonny’ego Langa jasno dał do zrozumienia, że jeśli tyko lubimy takie surowe klimaty, to z tytułowymi słuchawkami ciężko będzie się rozstać. Soczysta, przyjemnie dociążona i nieco dopalona, czy wręcz zagęszczona średnica prezentowana jest dość blisko, ale daleko jej do taniej napastliwości. Po prostu jest angażująca i w niezwykle naturalny sposób skupia na sobie uwagę. Sporo tez dzieje się na wyższym basie, który poprzez lekkie podbicie sprawia wrażenie zdecydowanie niżej schodzącego aniżeli w rzeczywistości. Góra pasma wydaje się z jednej strony zgrabnym uzupełnieniem całości, lecz trudno zarzucić jej bądź to wycofanie, bądź zawoalowanie. Ot dostarcza satysfakcjonującą ilość detali i informacji o akustyce nagrania, lecz, co oczywiste daleko jej do poziomu jaki reprezentowały dajmy na to, również zamknięte Audio-Technica ATH-A2000Z. W ramach rekompensaty dostajemy jednak coś, co biorąc pod uwagę warunki w jakich przyjdzie im pracować i materiał, z jakim przyjdzie im się zmierzyć może okazać się zdecydowanie bardziej przydatne – swoistą empatię i zrozumienie dla słabszych nagrań. Pendulumic bowiem nie piętnują błędów realizatorskich i nie podnoszą larum za każdym razem, gdy zamiast wycyzelowanych, gęstych FLACw nakarmimy je zdecydowanie pośledniejszą strawa. Co prawda stracą co nieco ze swojej natywnej przestrzenności i skraje sceny nie będą już tak szeroko rozstawione a głębokość przybierze czysto iluzoryczną postać ale dalej takiego „wsadu” da się słuchać.
Przechodząc na coś mniej zobowiązującego i idealnie wpisującego się w letnie klimaty też nie musimy iść na jakieś specjalne kompromisy. Pulsujący, bujający i niepozwalający spokojnie usiedzieć w jednym miejscu album „The Soul Sessions Vol II” Joss Stone zabrzmiał n Stance’ach mader spektakularnie i rzekłbym nawet obficie. Sugestywnie podkręcona barwoo średnica i zwinny a przy tym nieźle zróżnicowany bas okraszone łagodną góra sprawiały, że przy takich dźwiękach po prostu się odpoczywało. Niby można było patrzeć na poszczególne składowe ze wzmożoną uwagą i szukać dziury w całym, le po co, skoro zaraźliwy beat działał na skołatane nerwy jak najlepszy szkocki antydepresant?
Na koniec zostawiłem symfonikę, ale też w mniej usztywnionej, wykrochmalonej, bo filmowej formie. „The Tokyo Concert” Joe Hisaishi to niezwykle nastrojowe nieco ponad pięćdziesiąt minut z dość wyraźnie położonym akcentem na partie fortepianu i … też było OK. Bez zbytniej nerwowości i sztucznego nadmuchania dźwięk otaczał słuchacza nie próbując na siłę wedrzeć się w przestrzeń międzyuszną. Co prawda selektywność i rozdzielczość nie dawały pełnego obrazu dalszych planów, ale umówmy się – przy tej cenie i przede wszystkim bezprzewodowej transmisji sygnału i tak powyższe marudzenie możemy uznać za nietakt.

Pendulumic Stance S1+ po dłuższym poznaniu okazują się nader dojrzałą a przy tym pozbawioną spodziewanych(?) ograniczeń propozycją dla wszystkich tych, którzy cenią sobie swobodę ruchów i nie znoszą bezczynnego siedzenia w jednym miejscu. W dodatku decydując się na nie wcale nie jesteśmy skazani na jakieś daleko idące kompromisy brzmieniowe, gdyż S1ki po prostu grają dobrze i nie męczą nawet przy dłuższych odsłuchach. Jeśli do listy ich zalet dodamy całkowicie bezproblemową obsługę i łatwość parowania ze wspierającymi transmisje Bluetooth urządzeniami to trudno nawet na siłę wymyślić jakieś „ale” mogące powstrzymać nas przed ich zakupem. A i jeszcze jedno – kabel sygnałowy niby w komplecie jest, ale jakoś nie odnotowałem po jego podłączeniu zauważalnej poprawy, więc warto mieć świadomość jego istnienia a sięgać po niego jedynie wtedy, gdy padną wbudowane akumulatorki a do kiosku po alkaliczne paluszki AAA nie będzie chciało nam się iść.

Marcin Olszewski

System wykorzystany podczas testu:
– Odtwarzacz plików: laptop Lenovo Z70-80 i7/16GB RAM/240GB SSD + JRiver Media Center 22 + TIDAL HiFi
– DAC/Wzmacniacz słuchawkowy: Ifi Micro iDAC2; T+A DAC 8 DSD
– Słuchawki: Brainwavz HM5; Meze 99 Classics Gold; q-JAYS; Chord & Major Major 8’13
– Kable USB: Wireworld Starlight; Goldenote Firenze Silver
– Przewody ethernet: Neyton CAT7+
– Kable zasilające: Organic Audio Power
– Listwa zasilająca: Furutech e-TP60ER + Furutech FP-3TS762 / Fi-50 NCF(R) /FI-50M NCF(R)
– Platforma antywibracyjna: Franc Audio Accessories Wood Block Slim Platform

Opinia 2

Gdy stosunkowo niedawno, bo jeszcze w zeszłym roku nie pochylałem się testowo nad ważnymi dla sporej grupy audiofilów słuchawkami, nawet nie przypuszczałem, że nie zdążę się obejrzeć, gdy po serii rasowych „przewodowców” przyjdzie czas na zestawy bez-kablowe. Zdaję sobie sprawę, iż z czysto audiofilskiego punktu widzenia, połączenie bezprzewodowe nie jest koszernym podejściem do tematu, jednak wiem również, jakie kłody pod nogi rzuca melomanom życie rodzinne – tysiące spraw do wykonania – skutecznie uniemożliwiając im fotelowe spotkanie z ukochaną muzyką i połączonymi przewodowo słuchawkami na głowie. Dlatego też idąc w sukurs wspomnianej grupie męczenników z przyjemnością podjąłem rękawicę i w dzisiejszym spotkaniu  postaram się  skreślić kilka zdań na temat nauszników łączących się ze źródłem przez Bluetooth. Bohaterem naszego mitingu będzie marka Pendulumic z modelem Stance S1+, której dystrybucji na naszym rynku pojął się szczeciński CORE trends.

Tytułowe słuchawki swymi rozmiarami i wagą plasują się w środku ogólnie pojętej stawki konkurencyjnych kontrpropozycji. Sprawa oczywiście rozbija się o muszle okalające uszy, które w tym przypadku nie pochłaniają całkowicie naszych małżowin, co na tle będących sparingpartnerami Sennheiserów HD-600 dość wyraźnie obrazują zdjęcia. Ale proszę nie kruszyć zawczasu o to kopii, gdyż mimo, że po założeniu S-jedynek moje narządy słuchu nie miały zbyt dużej swobody, to trzeba przyznać, że delikatność eco-skórzanych padów bez problemów pozwalała mi na dość długie – jak na kogoś kto nie używa podobnych atrybutów – sesje muzyczne. Kolorystyczny motyw przewodni naszych bohaterek krąży wokół wariacji złota muszli wespół z umożliwiającymi ich transportowe skręcenie o 90 stopni wspornikami i czerni poduszek, płaskowników łączących oba generatory dźwięku, na  nagłowiu kończąc. Z racji, że mamy do czynienia z produktem wielofunkcyjnym, na obu słuchawkowych puszkach rozlokowano umożliwiające wybór sposobu ich użytkowania manipulatory: przełączniki – akumulatorki/ładowanie przez USB, – Bluetooth/połączenie kablowe i gałkę głośności. Ważną informacją jest miejsce osadzenia wspomnianych akumulatorów w ilości sztuk dwie, które ze względu na spore gabaryty w rozmiarze AAA aplikujemy w jednej z muszli pod odkręcanym dekielkiem. Oczywistą sprawą wydaje się być również uzupełnienie zestawu o stosowne kable połączeniowe do ładowania i komunikacji z innymi urządzeniami generującymi dźwięk – włącznie ze standardowym połączeniem bananowym. By uczuciu obcowania z czymś nietuzinkowym stało się zadość, wspomniany przed momentem zestaw dostarczany jest w zgrabnym, sztywnym etui. Tak w skrócie wygląda sprawa budowy i wyposażenia STANCE S1+. Może bez szczególnych fajerwerków, ale naprawdę jest elegancko.

Gdy podchodziłem do uruchomienia testowanego komputerowo-słuchawkowego tandemu, z uwagi na mentalny opór przed wszelkimi zbytecznym z mojego punktu widzenia nowalijkami miałem lekkie obawy, czy uda mi się całość odpalić. Ale konstruktorzy chyba wiedzieli, że jakiekolwiek utrudnienia w tym aspekcie będą działać przeciwko ich produktowi, dlatego ową czynność uprościli na tyle, że nawet ja, komputerowy dinozaur bez problemu poradziłem sobie z setupem i muzyka popłynęła. Jak? A proszę bardzo. Na tle sześćsetek była trochę gęstsza. To oczywiście powodowało w pewnych stylach muzycznych delikatne i wręcz bardzo pożądane dociążenie dźwięku, ale na szczęście spektakl nie tracił przez to oddechu. Takie postawienie sprawy wyraźnie dawało do zrozumienia, że dział konstruktorski przy dobrym osadzeniu dźwięku w barwie nie zapomniał o doświetleniu całości górnymi rejestrami, w efekcie dając dobrze podbudowany, ale zarazem świetnie napowietrzony epizod muzyczny. Może z nieco mniejszą paletą informacji niż u Niemców, ale o tego co dane było mi usłyszeć, nie mogę określić inaczej niż bardzo ciekawa prezentacja. Gdyby przyjrzeć się temu sznytowi grania przez pryzmat słuchanej muzyki, powiedziałbym, że w pewnych dziedzinach S1-ki wypadały lepiej niż 600-ki. Jakich? A choćby w ECM-owskim jazzie. Może holografia była na nieco niższym poziomie, ale za to kontrabas przy sporym pakiecie informacji o strunach pokazywał więcej energii z pudła rezonansowego, stopa perkusji bardziej wyginała moje membrany uszne, a skrzypce skrzypiały drewnem, a nie samym włosiem strun. Co ważne, przy całej operacji dociążania kontrabasu nie odczuwałem jego wychodzenia przed szereg, co jest częstym efektem ubocznym podobnych zabiegów. Po prostu był tam gdzie powinien i w masie dobrze oddającej jego wolumen, bez siłowego wyciągania go na pierwszy plan. I gdyby przyjrzeć się bardzo dokładnie, to jedyny tematem gdzie Senki pokazały się ze zdecydowanie lepszej strony były górne rejestry. Oprócz tego, że było ich nieco więcej, to były szlachetniejsze i unikające wyostrzeń, przez co powodowały uczucie większego napowietrzenia sceny muzycznej. Jednak jeśli miałbym rozsądzać, które były lepsze, powiedziałbym, że to kwestia indywidualnych potrzeb potencjalnego słuchacza, a nie bezwarunkowa wyższość jednych nad drugimi. Bardzo podobnie miała się sprawa z elektroniką, z tą tylko informacją, że przy dociążeniu testowanego produktu do zrównoważenia masy przekazu, góra mimo, że była dość swobodna, dzięki korelacji z resztą pasma – była raczej iskrą, niż drobnym piaskiem – nie smagała szkodliwie moich uszu, co w konsekwencji pozwoliło mi przesłuchać kilka przecież często unikanych przeze mnie podobnych krążków od deski do deski. To się nazywa trafienie w punkt. I tym optymistycznym akcentem powoli zbliżamy się ku końcowi dzisiejszego spotkania. Patrząc na to, co pokazały testowane nauszniki nie mam za bardzo na co narzekać, gdyż to są dość lifestyle’owo podchodzące do tematu audiofilii produkty – zwracam uwagę na łączenie bezprzewodowe. Co więcej, w starciu z dawnym pokazującym drogę rozwoju niemieckim produktem szły co najmniej łeb w łeb. Oczywiście zdaję sobie sprawę, że można lepiej. Co więcej, nawet słyszałem lepiej. Tylko nie przy takim budżecie i przewodowe, a tutaj mamy produkt do słuchania w ruchu, co stawia przed nim całkowicie inne zadania, które w zestawieniu z ceną nie są takimi prostymi do pogodzenia. Ale modelem S1+ firma Pendulumic udowadnia, że nie ma rzeczy niemożliwych i da się tak zaprojektować słuchawki, by w przystępnej dla zwykłego Kowalskiego cenie sprostać założeniom dobrego dźwięku bezprzewodowego.

Gdy rozpakowywałem S-jedynki, zachodziłem w głowę, czego mogę się spodziewać. Nieduże muszle, łączność bezprzewodowa, to jak poszukiwać w nich dobrej jakości dźwięku. Toż to świętokradztwo, a nie w pełni profesjonalny, czysto audiofilski test. Tymczasem, po raz kolejny potwierdziła się stara maksyma: „Nigdy nie mów nigdy”. Cóż z tego że nie są produktem ortodoksyjnym, gdy ze swoimi możliwościami sonicznymi potrafią stanąć w szranki z najlepszymi – tutaj proszę wziąć pod uwagę zaszeregowanie obu sparingpartnerów – i co ważne, odbieramy je jako inne podejście to tematu dźwięku, a nie gorszej jego jakości. Czy S-1 marki PENDULUMIC są dla wszystkich? Z pewnością nie. I nie dlatego, że grają źle, tylko dlatego, że są dla wąskiej grupy użytkowników narzekających na brak czasu na słuchanie muzyki na siedząco. Jednak po tej przygodzie nie zdziwiłbym się, gdyby ktoś nie cierpiący na wspomnianą przypadłość braku czasu na wygodne zajęcie fotela zdecydował się zakupić dzisiejszą propozycję testową, gdyż przy ciekawej ofercie jakości dźwięku w pakiecie otrzymuje przecież tak uwielbianą przez nas mobilność, czyli możliwość słuchania z przenośnego grajka bez problematycznych, zawsze plączących się drutów.

Jacek Pazio

Dane techniczne:
Wersja Bluetooth®: 4.0 z aptX®     
Średnica przetworników: 40 mm
Średnica nausznic: 70 mm
Materiał nausznic: skóra ekologiczna
Pasmo przenoszenia: 10Hz – 22kHz z aptX® 
SPL: 121dB (1 kHz / 1 Vrms)
Impedancja: 32Ω
Dodatkowe baterie:2 x AAA (rekomendowane alkaliczne)
Czas pracy w trybie bezprzewodowym: do 30 h (z dodatkowymi bateriami AAA)
Zasięg w trybie bezprzewodowym: do 15m
Waga: 310 g